W dzisiejszym, głęboko zsekularyzowanym świecie, nowa ewangelizacja staje się jednym z fundamentalnych wyznań. Ruchy kościelne charakteryzujące się ich porywem misyjnym są wezwane do szczególnego zaangażowania w duchu jedności i współpracy. Dla wielu doświadczenie noekatechumenalne było drogą nawrócenia i dojrzewania wierze poprzez ponowne odkrycie chrztu, jako kulminacyjnego momentu egzystencji chrześcijanina: poprzez odkrycie Słowa Bożego, które przełamywane w braterskiej jedności staje się światłem i przewodnikiem życia; poprzez odkrycie Kościoła jako autentycznej wspólnoty misyjnej. Iluż to młodzieńców i dziewcząt odkryło powołanie kapłańskie i zakonne! Wasza dzisiejsza wizyta daje dobrą okazję także mnie, by dołączyć się do Waszej pieśni uwielbienia i dziękczynienia za wielkie rzeczy, których Bóg dokonuje w tym doświadczeniu Drogi.
(Jan Paweł II, z przemówienia do Inicjatorów Drogi Neokatechumenalnej)
Zaczęło się w madryckich barakach...
Droga Neokatechumenalna narodziła się w 1962r. w Madrycie, w barakach "Palomeras altas". Kiko Arguello z kilkoma braćmi, którzy na prośbę samych ubogich, wśród których żyli, zaczęli głosić im Ewangelię Jezusa Chrystusa. Słowo to, które rodziło się słabe i nieporadne z powodu trudności wynikających z faktu przepowiadania Ewangelii ludziom bez kultury i żadnego wykształcenia, zaczęło konkretyzować się w swego rodzaju syntezę katechetyczną, opartą na trójnogu Słowo Boże - Liturgia - Wspólnota, który w miarę jak zstępował w serca ubogich, powodował narodzenie się nowej rzeczywistości.
Byli oni świadkami Słowa, które stając się z ciałem wśród ludzi biednych, przyjmujących je z radością prowadziło do zdumiewającej liturgii, jako, że była ona odpowiedzią tylu braci, którzy pełni grzechów błogosławili Pana, który na nich wejrzał. W ten sposób w okresie trzech lat zobaczyliśmy pojawienie się drogi prowadzącej do powolnego i organicznego dojrzewania wiary, jakby rodzaj katechumenatu, który powoli tworzył Kościół, realizował braterską wspólnotę, wywoływał miłość w wymiarze zdumiewającym wszystkich, gdyż była to miłość do nieprzyjaciół miłość w wymiarze krzyża.
Etapy Neokatechumenatu
Pierwszym etapem powstania Neokatechumenatu jest zawiązanie wspólnoty. Dzieje się to przez cykl 15 katechez, głoszonych przez grupę katechistów wędrownych, których zaprasza miejscowy proboszcz. On też decyduje się stanąć na czele nowej wspólnoty. Ekipa katechistów składa się z księdza, małżeństwa i młodego mężczyzny - oni tworzą wspólnotę ewangelizacyjną. Katechezy opierają się na trzech elementach: słowie Bożym, liturgii i wspólnocie. Po powstaniu wspólnoty rozpoczyna się faza tzw. prekatechumenatu. W tym czasie członkowie wspólnoty weryfikują swoją wiarę. Spotykają się dwa razy w tygodniu - raz na liturgii Słowa oraz w sobotni wieczór na wspólnej Eucharystii. Jeden dzień w miesiącu starają się spędzić razem, na dzieleniu się swoimi doświadczeniami z życia i z lektury Pisma Świętego. Po około dwóch latach odbywa się pierwsze skrutynium, związane z przejściem do katechumenatu. Dzieje się to w obecności biskupa, a kandydat, na Boże wezwanie do doskonałości, odpowiada "Amen". Drugi etap to katechumenat, który dzieli się na dwie części. W pierwszej wspólnota wsłuchuje się w słowo Boże, uczestniczy w Eucharystii. Po roku katechiści przygotowują wspólnotę do drugiego skrutynium, które oznacza decydujące przejście do katechumenatu. Ci, którzy zdecydowali się przejść do tego etapu uczą się głębokiej modlitwy osobistej. Katechumenat zmierza do tego, aby katechumenów doprowadzić do wewnętrznej prostoty i oddania się woli Ojca. Taka postawa prowadzi do postawy dziękczynienia i uwielbienia. Ostatnia faza katechumenatu polega na wybraniu i odnowieniu przyrzeczeń chrztu św. W skrócie można Neokatechumenat określić jako drogę trzech podstawowych etapów życia chrześcijańskiego: pokory (prekatechumenat), prostoty (katechumenat pochrzcielny) i uwielbienia (wybranie i odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych).
OFICJALNA STRONA DROGI NEOKATECHUMENALNEJ