Generał, twórca Legionów Polskich we Włoszech, dowódca w trzech powstaniach zbrojnych na terenie Wielkopolski. Urodził się w 1755 roku w Pierzchowcu k. Bochni. W latach 1769-1792 służył w wojsku saskim. W 1792 roku wrócił do kraju, by zreformować jazdę armii polskiej. Na czele I Wielkopolskiej Brygady Kawalerii w 1793 roku stawił spór pod Gnieznem pruskim wojskom zaborczym. W rok później przystąpił do Insurekcji Kościuszkowskiej; uczestniczył w obronie Warszawy, a we wrześniu z rozkazu Tadeusza Kościuszki stanął na czele korpusu wysłanego do Wielkopolski, zwyciężając w bitwach pod Łabiszynem (29 września 1794 roku) i Bydgoszczą (2 października 1794 roku). Po upadku powstania wyjechał do Francji, by podjąć starania o tworzenie wojsk polskich. W styczniu 1797 roku stanął na czele formowanych we Włoszech Legionów Polskich . W 1806 roku uczestniczył w kampanii pomorskiej, a w lipcu tegoż z nadania Napoleona otrzymał dobra w Winnej Górze koło Środy Wlkp. W 1809 roku wraz z Józefem Wybickim po raz trzeci współorganizował powstanie w Wielkopolsce przeciw wojskom austriackim. W 1812 roku brał udział w wojnie przeciw Rosji, a podczas kampanii 1813 roku uczestniczył m. in. w bitwie pod Lipskiem (16-19 października). Po Kongresie Wiedeńskim pozostał w armii Królestwa Polskiego; był także senatorem – wojewodą. Z czasem począł wycofywać się z życia politycznego, przebywając najczęściej w Winnej Górze, gdzie zmarł 6 czerwca 1818 roku. Pochowany został w miejscowym kościele, a od 1863 roku spoczywa w sarkofagu w bocznej kaplicy. Urna z jego sercem przechowywana była początkowo w pałacu w Winnej Górze, później w Krakowie i w poznańskim ratuszu, a od 1997 roku w Krypcie Zasłużonych Wielkopolan w podziemiach kościoła św. Wojciecha w Poznaniu.