Pierwszy naczelnik Szarych Szeregów, wybitny instruktor harcerski. Urodził się 4 maja 1915 roku we wsi Gorzyce na terenie byłego powiatu kościańskiego (obecnie województwo wielkopolskie). Pochodził z rodziny chłopskiej, w której było dziesięcioro dzieci. Florian był szóstym z kolei dzieckiem. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej w Gołębinie Starym, rozpoczął w 1927r. naukę w Gimnazjum im. Jana Kantego w Poznaniu, gdzie w 1934 zdał maturę. W latach 1934-1938 studiował prawo na Uniwersytecie Poznańskim, następnie pracował w Banku Związku Spółek Zarobkowych w Poznaniu. Od najmłodszych lat należał do harcerstwa, był drużynowym 21 Poznańskiej Drużyny Harcerzy im. Tadeusza Rejtana, wiceprezesem Akademickiego Koła Harcerskiego im. Heliodora Święcickiego w Poznaniu, kierownikiem Wydziału Młodzieży w Wielkopolskiej Komendzie Chorągwi Harcerzy. Był najmłodszym harcmistrzem w ZHP (stopień uzyskał 10 maja 1938). W latach 1937 - 1938 pełnił funkcję zastępcy komendanta Harcerskiej Szkoły Instruktorskiej w Górkach Wielkich koło Skoczowa. Po wybuchu II wojny światowej był współorganizatorem Pogotowia Harcerskiego w Poznaniu. 8 września 1939 przedostał się do Warszawy, gdzie został komendantem Wojennego Pogotowia Harcerzy. 27 września został powołany na stanowisko Naczelnika Harcerzy. Był twórcą i organizatorem Szarych Szeregów. Był nim, aż do aresztowania 6 maja 1943. Wywarł duży wpływ na program wychowawczy i plany działania tajnej organizacji. Wprowadził w "Szarych Szeregach" zasadę "wychowania przez walkę" w ramach programu "Dziś - Jutro - Pojutrze". Od początku okupacji uważał, że wojna będzie trwała długo i dlatego należy nastawić się na działalność długofalową, planową, eliminować zrywy i nie dopuszczać do improwizacji. Umiał zjednać sobie i podporządkować osoby znacznie starsze wiekiem i stażem organizacyjnym. Florian Marciniak był człowiekiem skromnym, spokojnym, nie ulegający nastrojom, potrafił wzbudzać szacunek dla swojej osoby. Aż do aresztowana w  6 maja 1943 roku w Warszawie przez funkcjonariuszy poznańskiego Gestapo, jednoosobowo kierował Szarymi Szeregami. Przesłuchiwano go w siedzibie gestapo w Alei Szucha w Warszawie. Nie wydał swoich współpracowników. W czasie transportu do Poznania Florian usiłował uciec skacząc z pędzącego samochodu - niestety bez powodzenia. Straszliwie zmaltretowany został umieszczony w osławionej katowni poznańskiej - "Forcie VII" w celi nr 66. W celu odbicia Floriana zostało powołane stowarzyszenie "Białej Róży". Niestety nie udało się odbić, 18 lutego 1944 Florian Marciniak został wywieziony do obozu w Żabikowie pod Poznaniem, następnie do obozu koncentracyjnego w Gross-Rosen, w którym w dniu 20 lub 21 lutego 1944 roku został zamordowany. 11 listopada 2006 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. Nigdy nie udało się znaleźć jego ciała. 25 września 2010 urna z ziemią z miejsca śmierci Floriana Marciniaka została złożona w Krypcie Zasłużonych Wielkopolan w podziemiach kościoła św. Wojciecha w Poznaniu.