.::  JÓZEF WYBICKI  ::.


Prawnik, publicysta, działacz polityczny, dramatopisarz, autor słów hymnu narodowego. Urodził się w 1747 roku w Będominie k. Kościerzyny. Nauki pobierał w Skarszewach i kolegium jezuickim w Starych Szkotach k. Gdańska. W 1765 roku przybył do Poznani na sesję trybunału, by rozpocząć praktykę prawniczą. Później związał się z konfederatami barskimi, zabiegał w Berlinie o wsparcie dla nich króla Prus, a następnie organizował konfederację na Pomorzu. Po 1770 roku emigrował do Niderlandów, gdzie w Lejdzie studiował m. in. prawo i historię. Po powrocie do kraju osiadł w Poznaniu i od 1775 roku był podwojewodzim. W 1776 roku przeniósł się do Warszawy i wszedł w skład komisji przygotowującej Kodeks Andrzeja Zamoyskiego. Prowadził ożywioną działalność pisarską (m. in. Myśli polityczne o wolności cywilnej, Listy patriotyczne). Od 1781 roku osiadł w majątku w Manieczkach k. Śremu, zajmując się gospodarowaniem na roki oraz twórczością literacką (wiersze, komedie, dramaty, opery m. in. Kulig, Zygmunt August, Kmiotek, Polka). Podczas Sejmu Wielkiego był aktywnym działaczem stronnictwa patriotycznego. W okresie insurekcji 1794 roku był współpracownikiem Tadeusza Kościuszki i komisarzem cywilnym wysłanego do Wielkopolski korpusu generała Henryka Dąbrowskiego. Potem wyjechał do Francji, a w 1797 roku współuczestniczył w formowaniu Legionów Polskich we Włoszech. W lipcu tegoż roku w Reggio napisał słowa Pieśni Legionów Polskich we Włoszech, zwanej później Mazurkiem Dąbrowskiego. W 1806 roku z polecenia Napoleona wraz z generałem Henrykiem Dąbrowskim organizował w Wielkopolsce powstanie przeciwko Prusakom, a w trzy lata później przeciwko Austriakom. Od 1813 roku pracował na emigracji w Dreźnie i Głogowie. Po zakończeniu wojen napoleońskich dzięki interwencji księcia Adama Czartoryskiego u cara Aleksandra I odzyskał majątek w Manieczkach i od 1816 roku pracował w sądownictwie Królestwa Polskiego. W 1821 roku podał się do dymisji i powrócił do Manieczek, gdzie zmarł w 1822 roku. Pochowany zastał przy kościele w pobliskiej Brodnicy, a w 1923 roku jego prochy przeniesiono do Krypty Zasłużonych Wielkopolan w podziemiach kościoła św. Wojciecha w Poznaniu.