12 września br. ok. godz. 22.00 zakończyliśmy w naszym kościele parafialnym 4. dniowe pielgrzymowanie do Wilna. Wcześnie rano, 9 września grupa 34 osób wyruszyła z Poznania na autokarową pielgrzymkę śladami św. s. Faustyny, do Wilna oraz do Płocka. Pątnicy, wraz ze swoim proboszczem ks. Markiem Kaiserem pokonali ponad 2000 km drogi, wypełnionej śpiewami i modlitwami przerywanymi przez świetnie przygotowanego przewodnika p.Michała Preislera, który opowiadaniami, relacjami i ciekawostkami o mijanych miejscach umilał i skracał czas.
Pierwszego dnia przebyliśmy długą drogę do miejsca naszego pobytu w Augustowie. Po drodze odwiedziliśmy Świętą Górę Grabarka, serce polskiego prawosławia. W cerkwi Przemienienia Pańskiego, znajduje się Iwierska Ikona Matki Bożej napisana na Świętej Górze Atos, podarowana na pamiątkę 2000 lat chrześcijaństwa. U podnóża Góry znajduje się cudowne źródełko. Wg legendy to właśnie tutaj, ludzie, którzy umyli się i napili wody, zostali ocaleni z epidemii cholery w 1710 r. W dalszej drodze odwiedziliśmy rezerwat żubrów w Puszczy Białowieskiej.
Do Ostrej Bramy w Wilnie przybyliśmy 10 września, by o godz. 10.00 czasu polskiego uczestniczyć we Mszy św. przed obrazem Matki Bożej. Było to wyjątkowe przeżycie. Modlitewne słowa Mickiewiczowskiej inwokacji: „Panno Święta, co Jasnej bronisz Częstochowy / I w Ostrej świecisz Bramie!…” w Wilnie same cisną się na usta.
Przez całe stulecia pod bramę przychodzili mieszkańcy Wilna, przybywali też pątnicy, bo wierzyli, że Ostrobramska Pani jest skuteczną orędowniczką w niebie.
Madonna o przymrużonych oczach, zatopionych w kontemplacji, bez Dzieciątka, okryta jest złotą błyszczącą sukienką. Głowa ukoronowana dwiema nałożonymi na siebie koronami pochylona jest nieco w prawo, a ręce są skrzyżowane na piersiach. Głowę Dziewicy otacza złocista aureola z promieni i gwiazd. Na dole obrazu znajduje się duży, srebrny półksiężyc – wotum umieszczone w 1849 r. – chyba najbardziej charakterystyczny element wizerunku.
Kult Matki Bożej zaczął rozwijać się szczególnie po 1622 r., kiedy to w pobliżu Ostrej Bramy osiedlili się karmelici. Oni to zapoczątkowali wspólne odmawianie modlitw zakonnych przed obrazem i przejęli opiekę nad ostrobramskim wizerunkiem.
Kiedy Giedymin, dziadek Jagiełły i Witolda zakładał Wilno, nie mógł przypuszczać, że stanie się ono tyglem kultury i wyznań różnych narodów i będzie poddawane tak ogromnym zawirowaniom historii. O tym, że jest to wyjątkowe miejsce, nie trzeba chyba nikogo przekonywać. Wystarczy wspomnieć, że w samym Wilnie lub w jego okolicach mieszkały takie rody, jak: Sapiehowie, Chodkiewiczowie, Nałęczowie czy Potoccy. Ze stolicą Litwy związani byli z nim m.in. św. Andrzej Bobola, Józef Ignacy Kraszewski, Juliusz Słowacki, Józef Piłsudski czy pierwszy rektor Akademii Wileńskiej, ks. Piotr Skarga.
To tutaj, u Matki Bożej, w dniach 26–28 kwietnia 1935 r., podczas uroczystości związanych z obchodami zakończenia Jubileuszu Odkupienia Świata, po raz pierwszy publicznie był uczczony wizerunek Najmiłosierniejszego Zbawiciela, namalowany w Wilnie przez Eugeniusza Kazimirowskiego, według wskazówek św. s. Faustyny. „Promienie rozeszły się na cały świat”– zanotowała św. s. Faustyna w swoim Dzienniczku (Dz. 420).
Tutaj także, dokładnie dwadzieścia lat temu, przed obrazem Matki Bożej Ostrobramskiej bł. Jan Paweł II modlił się wraz z Polakami i Litwinami.
Tego samego dnia odwiedziliśmy też dom zakonny sióstr Bożego Miłosierdzia, w którym przed wojną mieszkał bł. ks. Michał Sopoćko oraz malarz E. Kazimirowski.
Niesamowitym przeżyciem była dla nas wizyta na wileńskim cmentarzu Rosa. Na tym cmentarzu znajduje się grób matki Józefa Piłsudskiego i jego serce. Malowniczo położony, wśród zielonych wzgórz, jest symbolem naszych związków z Litwą. Niestety większość nagrobków wymaga renowacji.
Po południu wraz z naszym litewskim przewodnikiem p. Aliną zwiedziliśmy także katedrę wileńską, kościół św. św. Piotra i Pawła na Antokolu oraz wileńską starówkę.
W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się w Trokach; atrakcją tej niewielkiej miejscowości jest zamek książąt litewskich, zbudowany na wyspie jeziora Galwe. Z okien autokaru podziwialiśmy także architekturę zabudowań Karaimów, jednej z mniejszości narodowych Litwy.
W środę, trzeciego dnia pielgrzymki udaliśmy się do Supraśla, gdzie zwiedziliśmy muzeum ikon oraz odbudowany cerkiew Cerkiew Zwiastowania NMP. Następnie pojechaliśmy do Kruszynian. Tutaj o losie Tatarów osiedlonych na tych terenach w XIV opowiadał nam P. Dżamil. Byliśmy w meczecie w Kruszynianach i na cmentarzu muzułmańskim. W drodze powrotnej do miejsca noclegu, odwiedziliśmy jeszcze Sokółkę, miejsce cudu eucharystycznego.
Czwartego dnia pielgrzymki parafianie ze św. Wojciecha dotarli do Płocka- Miasta Miłosierdzia, do klasztoru w którym w latach trzydziestych ubiegłego wieku przebywała św. s. Faustyna. Św. s. Faustyna była osobą bardzo skromną, cichą i pomimo choroby pracowała w piekarni. 22 lutego 1931 r., właśnie w płockim klasztorze otrzymała pierwsze objawienie Jezusa.
W Sanktuarium Miłosierdzia Bożego pielgrzymi uczestniczyli we Mszy św. oraz modlili się przed wizerunkiem Jezusa, namalowanym zgodnie z objawieniem doznanym przez św. s. Faustynę.
Po smacznym obiedzie u sióstr udaliśmy się na zwiedzanie katedry płockiej pw. Wniebowzięcia NMP, gdzie znajdują się groby Władysława Hermana i Bolesława Krzywoustego. Pielgrzymkę zakończyliśmy
spacerem i wspólnym zdjęciem na skarpie płockiej.